Historia Enderasji

Rys historyczny Enderasji

Enderasjanie w odróżnieniu od Slavian dzisiaj zamieszkujących Wyspę Główną, są jej rdzennymi mieszkańcami. Wywodzą się z plemion, które przybyły i egzystowały na wschodnim jej wybrzeżu. Obszary te były żyzne i obfite od niepamiętnych czasów. W okolicach V wieku na wyspę zwaną dziś Główną przybyły po raz pierwszy plemiona Slavian - lud z północy.

Stabilna sytuacja w sferze gospodarczej - względny pokój i brak potrzeby walki o byt - umożliwiły powstanie struktur społecznych, które można określić mianem pierwotnej demokracji. Stosunkowo szeroka grupa ludzi wolnych podejmowała decyzje albo przez przedstawicieli albo zbiorowo, co zależało od rangi zagadnienia. Społeczność nie była wielka. Były, więc ku temu możliwości.

Względny spokój prowadził do możliwości oddania się refleksji. Lud ten posiadał znaczną wiedzę astronomiczną. Od wieków były sformułowane podstawy geometrii klasycznej.

Przybycie Slavian dawało realne możliwości wymiany doświadczeń oraz przeniknięcia się kultur. Koegzystencja owocna dla obu stron okazała się być niemożliwą. Filozofowie Enderasji musieli pogodzić się z upadkiem wyobrażeń o pokojowym współistnieniu. Trudna sytuacja, w jakiej znaleźli się Slavianie pchała ich do podbijania innych ludów w celu przetrwania.

Enderasja nie była ich głównym celem. Była zbyt silna, aby być łatwą do podbicia. Utarczki trwały przez ponad 1100 lat, ale żadna ze stron nie była wystarczająco silna, aby pokonać druga. Mieszkańcy Teutonów byli praktycznie izolowani od świata wewnętrznego, jedynie zawijające czasami do teutońskich portów statki przywoziły wieści z odległych krain, nowe wynalazki i techniki walki. O ile kultura i nauka enderasjanska była daleko naprzód nad ówczesna kultura ludów tamtych rejonów, to sztuka wojenna praktycznie zatrzymała się w miejscu w głębokich średniowieczu. Do XVII wieku na Teutonach nie znano armat i prochu, a pierwsze strzelby przybyły wraz z potężna flota wojsk hydrykańskich w połowie roku 1676.