Pismo  Enderasjan

Język staroenderasjański jest językiem runicznym. Pochodzenie run nie jest dokładnie znane. Najstarsze znaleziska noszące enderasjańskie inskrypcje runiczne datują się na V wiek przed naszą erą. Według powszechnie znanej w Enderasji legendy runy są darem boskim. Naturos, zanim stał się głównym bogiem Enderasjan, był zwykłym człowiekiem, który w poszukiwaniu wartości duchowych i źródeł mądrości ofiarował się Drzewu Życia - roślinie czczonej w Enderasji aż do XVI wieku. Wisiał na nim dziewięć dni i dziewięć nocy, przebity własnym oszczepem, dręczony głodem, pragnieniem, bólem i bezsilnością. Kiedy był już na granicy życia i śmierci, spojrzał w dół (w głąb siebie) i ujrzał runy. Później przekazał swoją wiedzę ludziom, sam został bogiem - panem życia i śmierci. Możliwe, że runy powstały rzeczywiście podczas szamańskiej wizji, w wyniku postów, umęczania ciała czy też spożywania pokarmów powszechnie uznanych za szkodliwe lub obrzydliwe. Aby rozwiązać zagadkę run, uczeni próbowali porównywać alfabet runiczny z innymi alfabetami, takimi jak łaciński, grecki, gocki czy etruski. Słowo 'runa' nie oznacza konkretnej litery, lecz 'tajemnicę', 'rzecz sekretną', 'tajemny szept'. Każdy znak oznacza jeden dźwięk, jest to więc pismo fonologiczne. W związku z faktem, iż runy są ostrokątne, można wyciągnąć wniosek, że alfabet ten nie był opracowany z myślą o pisaniu, lecz o wyrzynaniu, ryciu (kość, kamień, drewno, później grawerka w metalach). Istnieje jednak możliwość dokonania transkrypcji, przypisując każdej runie określony znak alfabetu łacińskiego. Przedstawia to poniższa tabela. Archeolodzy i językoznawcy rozpoczęli systematyczne badania nad runami w XIX wieku. Do dnia dzisiejszego trwają dyskusje i spory wokół run jako takich. Za najcenniejsze zabytki pokryte napisami runicznymi uważa się pochodzące z okresu wczesnoslaviańskiego (VII w. n. e. ) płytę nagrobną oraz kolosa kamiennego. Można zauważyć pewne podobieństwo między niektórymi runami, a ich łacińskimi odpowiednikami, dotyczy to przede wszystkim takich liter jak "h", "i", "r". Przyjmując, że runami posługiwali się kapłani, można założyć, że wszystkie czynności związane z runami były połączone z rytuałami. Znaki nalezało wycinać w nocy, barwiąc je na czerwono farbą (czasem nawet krwią ofiarnych zwierząt lub ludzi, co miało spotęgować ich moc). Sama obecność niektórych znaków mogła oddziaływać pozytywnie lub negatywnie na otoczenie, ludzi czy przedmioty. Istniały runy i zaklęcia runiczne wpływające na pogodę, plony, uczucia. Były runy narodzin, runy śmierci, a także runy do zarówno rzucania, jak i zdejmowania klątw. Osoby znające tajemnice run były pożądane i szanowane w tamtejszych społecznościach, zarazem jednak - jak to bywa z nieznanym - budziły strach. Mistrzowie i mistrzynie run mieli wpływ na życie Enderasjan zarówno w aspekcie sakralnym, jak i typowo praktycznym. Złoty okres magii runicznej kończy się wraz z nastaniem chrześcijaństwa, kiedy to posiadanie tabliczki z runami stawało się dowodem na uprawiania czarów i groziło spaleniem na stosie.

Kliknij, aby obejrzeć tabelę ze znakami runicznymi.